"Mijn mama woont niet meer hier op aarde omdat ze een jaar geleden is gestorven."
Hallo allemaal.
‘Ik ben Jonas een jongen van 11 jaar en kom uit een gezin met alleen nog een papa, want mijn mama woont niet meer hier op aarde omdat ze een jaar geleden is gestorven. Ik heb ook nog een zusje van 7 jaar. Samen met mijn zusje Lien heb ik deelgenomen aan het bondgenotenweekend speciaal voor kinderen die hun papa of mama zijn verloren. Ik wilde eerst niet meedoen omdat ik niet graag praat over de dood van mama en er ook zo weinig mogelijk aan wil denken. Maar ik heb het toch gedaan voor mijn zusje Lien want die durfde anders niet. Ook heeft ze vaak last van buikpijn en dan vraagt ze aan mij om mijn hand op haar buikje te leggen. Dat deed onze mama ook altijd en nu ze er niet meer is doe ik het dan maar.’
‘Eigenlijk ben ik toch wel blij dat ik mee ben gegaan en ook een beetje opgelucht nu ik weet dat er meer kinderen zijn die zich rot voelen omdat ze geen papa of mama meer hebben en dat zij ook wel eens boos of bang kunnen zijn. We mochten een foto van mama meenemen en deze mocht ik in een grote boom hangen waar allemaal gekleurde linten in hingen. Ik kon er ook een briefje bij hangen waar ik iets op mocht schrijven. ‘s Avonds werden er fakkels aangestoken en ik durfde de fakkel van mama aan te steken. Onze mama had de grootste vlam. Er was ook iemand met een gitaar en die maakte er mooie muziek bij. Al die lichten in het donker vond ik wel heel bijzonder en ik denk hier nog vaker aan terug.’
‘Wat ik heel leuk vond was dat we in een tentje mochten slapen en dat we ook zijn gaan voetballen en vliegeren. Er hing ook een grote boksbal waar we keihard op mochten slaan. Dat vond ik wel cool. Ik ben ook even heel boos geweest omdat ik iets niet eerlijk vond bij een spelletje en toen moest ik ook heel erg aan mama denken. Toen ik niet meer zo boos was kwam Eef, een heel leuk meisje naar me toe en die vertelde mij dat ze ook wel eens heel boos kan worden en zelfs schreeuwt tegen haar moeder. En dat ze hier even later dan hele erge spijt van heeft omdat ze weet dat haar mama het ook moeilijk heeft met de dood van haar papa. Later hebben we in de groep samen gepraat over boos, bang en verdrietig zijn en ook mochten we vertellen waar we blij van worden. Als ik nu vaker boos ben dan mag ik van papa even heel hard tegen een oud matras slaan dat hij speciaal voor mij in de garage heeft neergezet. Ook durf ik nu thuis meer te zeggen wat ik vind en voel.’
‘Mijn zusje Lien vond het knuffelen met paarden wel heel leuk en hier heeft ze het nog vaak over. Mijn zusje zegt niet zoveel maar ik weet wel dat ze heel erg van knuffelen houdt. Haar hele kamer ligt ook vol met knuffels. Ze heeft tijdens het bondgenotenweekend een mooi fotolijstje geknutseld waar we een foto van mama in hebben gedaan. Dit staat nu bij haar op het nachtkastje en voor het slapen gaan geeft ze er een kusje op en zegt dan “welterusten mama”. Ook heeft ze nog altijd het lievelingsshirt van mama aan als pyama. Ik denk dat ze dat doet omdat ze mama dan nog een beetje kan voelen. De laatste tijd heeft Lien gelukkig ook weer minder last van buikpijn.’
‘Ik heb zelf een mooie steen op mijn kamer die ik heb gevonden toen we langs het water zijn gaan wandelen, iedereen mocht een mooie steen uitzoeken die je kracht kan geven. Ook mocht ik een steen in het water gooien en een wens doen. Heel raar maar het is net of mama de laatste tijd dichter bij me is dan toen ze net dood was. Soms vertel ik ook iets aan haar en af en toe lijkt het ook wel of ze wat terug zegt. Gek hè. Over een aantal maanden mogen we naar de terugkomdag en dit vind ik wel fijn, papa gaat dan ook mee en kan dan ook praten met andere papa’s en mama’s die alleen zijn. Ook zie ik Eef en de andere kinderen weer terug en ik denk dat we ook weer leuke dingen gaan doen.’